کنار عکس تو پر ازحال وهوای گریه ام

شکوه نمی کنم ولی پر از صدای گریه ام

شکوه نمی کنم ولی حریف دنیا نمی شم

مثل یه بغض کهنه ام جون می کنم وا نمی شم

برق کدوم ستاره زد تو چشمایی که یادمه

تو دل سپردی از ازل تو پر کشیدی از همه

حس کدوم فاصله بود که از رگ تو کنده شد

بین کدوم دقیقه بود که قلب تو پرنده شد

شکوه نمی کنم ولی دنیا فقط یه منظره س

تو اون طرف من این طرف فاصله مون یه پنجره س

تو قصه موندی همه شب تو ریشه بستی همه جا

اسم تموم کوچه ها سهم تموم آدما

من از هجوم خستگی حریف دنیا نشدم

کنار سفره ی زمین نشستم و پا نشدم

شکوه نمی کنم ولی دوزخ دنیا مال من

تو پرکشیدی از زمین به سمت پروانه شدن